Porady prawne

Zgodnie z art. 2 ustawy z dnia16 grudnia 2010 r. o publicznym transporcie zbiorowym przepisów w/w ustawy nie stosuje się do regularnego przewozu osób realizowanego w: międzynarodowym transporcie drogowym; międzynarodowym transporcie morskim; międzynarodowej żegludze śródlądowej; celach turystycznych.

Przewóz kabotażowy to przewóz wykonywany pojazdem samochodowym zarejestrowanym za granicą lub przez przedsiębiorcę zagranicznego między miejscami położonymi na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (art. 4 pkt 12 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym).

Zgodnie z brzmieniem art. 15 ust. 1 pkt 7 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o publicznym transporcie zbiorowym (Dz. U. 2010 r., Nr 5, poz. 13 ze zm.), dalej ‘ustawa o publicznym transporcie zbiorowym’, organizowanie publicznego transportu zbiorowego polega m.in. na „określaniu przystanków komunikacyjnych i dworców, których właścicielem lub zarządzającym nie jest jednostka samorządu terytorialnego, udostępnionych dla wszystkich operatorów i przewoźników oraz informowaniu o stawce opłat za korzystanie z tych obiektów”.

Jak stanowi przepis art. 18 ust. 1 pkt 1 lit. d ustawy o transporcie drogowym, wykonywanie przewozów regularnych w krajowym transporcie drogowym na liniach komunikacyjnych przebiegających na obszarze miasta i sąsiedniego powiatu wymaga zezwolenia wydanego przez prezydenta miasta na prawach powiatu, w uzgodnieniu z właściwym starostą ze względu na planowany przebieg linii komunikacyjnej.

Zgodnie z art. 4 pkt 10 ustawy o publicznym transporcie zbiorowym przez powiatowe przewozy pasażerskie należy rozumieć przewóz osób w ramach publicznego transportu zbiorowego wykonywany w granicach administracyjnych co najmniej dwóch gmin i niewykraczający poza granice jednego powiatu albo w granicach administracyjnych powiatów sąsiadujących, które zawarły stosowne porozumienie lub które utworzyły związek powiatów; inne niż przewozy gminne, wojewódzkie i międzywojewódzkie.

Przepis art. 20 ustawy o publicznym transporcie zbiorowym stanowi, iż operatorowi nie przyznaje się prawa wyłącznego, o którym mowa w rozporządzeniu (WE) nr 1370/2007.

Zgodnie z brzmieniem art. 28 ust. 1 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o publicznym transporcie zbiorowym (Dz. U. 2011 r., Nr 5, poz. 13), dalej ‘ustawa o publicznym transporcie zbiorowym’ „po zawarciu umowy o świadczenie usług w zakresie publicznego transportu zbiorowego organizator wydaje operatorowi zaświadczenie (…). Z kolei art. 28 ust. 4 zd.

Zgodnie z art. 4 ust. 1 pkt 7 ustawy o publicznym transporcie zbiorowym międzywojewódzkie przewozy pasażerskie to przewóz osób w ramach publicznego transportu zbiorowego wykonywany z przekroczeniem granicy województwa; inny niż przewozy gminne, powiatowe i wojewódzkie.

Jak stanowi przepis art. 4 ust. 1 pkt 24 ustawy o publicznym transporcie zbiorowym umowa o świadczenie usług w zakresie publicznego transportu zbiorowego to umowa między organizatorem publicznego transportu zbiorowego a operatorem publicznego transportu zbiorowego, która przyznaje temu operatorowi prawo i zobowiązuje go do wykonania określonych usług związanych z wykonywaniem przewozu o charakterze użyteczności publicznej.