Porady prawne

Zgodnie z art. 4 ust. 1 pkt. 4 ustawy o publicznym transporcie zbiorowym „komunikacja miejska to gminne przewozy pasażerskie wykonywane w granicach administracyjnych miasta albo: miasta i gminy, miast, albo miast i gmin sąsiadujących - jeżeli zostało zawarte porozumienie lub został utworzony związek międzygminny w celu wspólnej realizacji publicznego transportu zbiorowego.” Do 28 lutego 2011 r. definicja „komunikacji miejskiej” znajdowała się w art. 4 pkt. 7a ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym [t. j. Dz. U. 2007 r. Nr 125 poz. 874 z późn. zm.].

Zgodnie z art. 18 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym,[1] ze zmianami wprowadzonymi ustawą z dnia 4 lutego 2011 r. o zmianie ustawy o transporcie drogowym,[2] wykonywanie przewozów regularnych nadal wymaga zezwolenia wójta, burmistrza albo prezydenta miasta. Organy wydające te zezwolenia nie zmieniły się więc 1 marca 2011 r. Wydając zezwolenia, wójt, burmistrz albo prezydent miasta musi jednak brać pod uwagę: art. 79 ust. 2 ustawy o publicznym transporcie zbiorowym, ograniczający okres zezwoleń (nie dłużej niż do 31 grudnia 2016 r.),[3] oraz art. 79 ust.

Zgodnie z art. 2 lit. g Rozporządzenia 1370/2007, ‘rekompensata z tytułu świadczenia usług publicznych’ oznacza każdą korzyść, zwłaszcza finansową, przyznaną bezpośrednio lub pośrednio przez właściwy organ z funduszy publicznych w okresie realizacji zobowiązania z tytułu świadczenia usług publicznych lub powiązaną z tym okresem. Z kolei na mocy art. 2 lit.

Zgodnie z art. 7 ust.