Porady prawne

Plan zrównoważonego rozwoju publicznego transportu zbiorowego (plan transportowy), w przypadku planowanego organizowania przewozów o charakterze użyteczności publicznej w zakresie linii komunikacyjnej albo sieci komunikacyjnej w międzywojewódzkich i międzynarodowych przewozach pasażerskich w transporcie kolejowym opracowuje minister właściwy do spraw transportu (art. 9 ust. 1 pkt 6 ustawy o publicznym transporcie zbiorowym).

Zgodnie z art. 9 ust. 3 ustawy o publicznym transporcie zbiorowym plan transportowy uchwalony przez właściwe organy jednostek samorządu terytorialnego stanowi akt prawa miejscowego.

Organizatorów publicznego transportu zbiorowego właściwych ze względu na obszar działania (np. obszar związku czy porozumienia międzygminnego) jednoznacznie określają przepisy art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o publicznym transporcie zbiorowym (Dz. U. 2011 r., Nr 5, poz.

Zgodnie z art. 4 ust. 1 pkt. 2 ustawy z dnia 20 grudnia 1996 r. o gospodarce komunalnej (tekst jedn. Dz. U. 2011 r., Nr 45, poz. 236), dalej „ustawa o gospodarce komunalnej” jeżeli przepisy szczególne nie stanowią inaczej, organy stanowiące jednostek samorządu terytorialnego postanawiają o wysokości cen i opłat albo o sposobie ustalania cen i opłat za usługi komunalne o charakterze użyteczności publicznej (…). Przywołany przepis wskazuje zatem na kompetencje organów stanowiących jednostek samorządu terytorialnego do o decydowania m.in.

Jakiej karze podlega podmiot wykonujący regularny przewóz osób, w określonych odstępach czasu i po określonej linii komunikacyjnej w transporcie kolejowym bez umowy o świadczenie usług w zakresie publicznego transportu zbiorowego albo bez potwierdzenia zgłoszenia przewozu? Zgodnie z art. 63 ust. 1 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r.

Umowę przewozu zawiera się przez nabycie biletu na przejazd przed rozpoczęciem podróży lub spełnienie innych określonych przez przewoźnika lub organizatora publicznego transportu zbiorowego warunków dostępu do środka transportowego, a w razie ich nieustalenia - przez samo zajęcie miejsca w środku transportowym (art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 15 listopada 1984 r. Prawo przewozowe).

Jak wynika z art. 42 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o publicznym transporcie zbiorowym, dane zawarte w Centralnej Ewidencji Przewoźników zostają usunięte: po upływie 2 lat od dnia wydania ostatecznej decyzji o cofnięciu potwierdzenia zgłoszenia przewozu, niezwłocznie po uzyskaniu informacji o uchyleniu lub unieważnieniu decyzji o cofnięciu potwierdzenia zgłoszenia przewozu.

W aktualnie obowiązującym stanie prawnym brak jest przepisów, które zabraniałyby przewoźnikom, jak przykładowo lokalnym Przedsiębiorstwom Komunikacji Samochodowej, pełnienia funkcji zarządcy dworca komunikacyjnego. Jednocześnie, jak wynika z art. 22 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (tekst jedn. Dz. U. 2012, poz.

Jak stanowi art. 5 ust. 2 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym, licencji na wykonywanie transportu drogowego udziela się na czas oznaczony, nie krótszy niż 2 lata i nie dłuższy niż 50 lat, uwzględniając wniosek przedsiębiorcy.

Zgodnie z definicją ustawową zawartą w art.